Stick to the plan tour 2013

Een videoverslag van 3 dagen klimmen in Duitsland.

Bilzen classic

Mijn eerste Bilzen lustrum. Deelname 5! Dit keer met Frank naar België gereden voor deze goed georganiseerde tocht. Verder het bekende recept. 183 kilometer door de provincies Limburg en Luik met als hoogtepunt het klimsegment rond de Maas bij Andenne en Huy. De kou speelde 's morgens een flinke rol. Maar in de loop van de dag begon de zon te schijnen en werd het waarachtig lekker weer.

 

Tuut, tuut, dat is snel

En weer.....het Markermeer

Dit jaar het traditionele rondje met 6 fietsmaatjes en een volgwagen (!) gereden. Om 8 uur was het nog bokkoud (0 graden) in Heerhugowaard. De beloofde zon zat achter de wolken en het was zelfs mistig. Eenmaal in Lelystad (we reden met de klok mee) zagen we de koperen ploert zijn best doen om er door te prikken. Het tempo was stevig. Dat werd anders nadat we op de Oostvaardersdijk werden ingehaald door een groep bikkels (met, naar later bleek, Tim Krabbé in de gelederen). Aanhaken en meedraaien dus. Tot tegen de 40 ging het op een gegeven moment. Voor de Hollandse brug het tempo weer iets laten zakken. Na een bakkie en pannenkoek (en een enkele uitsmijter!?) op het zadel voor de laatste 50 km. Lekker vlot bereikten we na 5 uur en 15 minuten Heerhugowaard weer. Totaal 160 km op de teller en bij gevolg 30,5 km/u gemiddeld. Dat doet de beentjes (uiteindelijk) goed.

Foto's: LINK

Parijs Roubaix teaser

Alweer voor de 3e keer reed ik naar Noord-Frankrijk voor een vorm van zelfkastijding. Maar wel een leuke vorm. Samen met 6 fietsvrienden de finale van Parijs-Roubaix rijden is natuurlijk erg gaaf ondanks (of dankzij?) het gedokker over de kasseien. Onderweg de ploegen van Europcar, Lampre en Zweden (junioren selectie) gespot. Het was de lange autorit weer dubbel en dwars waard.

Een fotoimpressie: LINK

Egmond - Pier - Egmond 2013

Optimaal getraind

Perfect weer (vriespunt, helder, weinig wind ZO)

Prima strand

Goede ploeg

Redelijk plek in startvak

Wat kan er nog mis? 

Materiaalpech met nog 7 kilometer te gaan. Schakelen liep al niet lekker en bij Castricum brak de derailleur kooi en tordeerde de ketting. Met behulp van medewerkers van Theo Schilder Tweewielers (waarvoor dank) kon ik met één versnelling terug naar Egmond. Veel tijd verspeeld natuurlijk. Uiteindelijk de finish in 1.27.10. Garmin

Teamprestatie bleek uiteindelijk TOP. Tijd van de 1e vijf renners van onze 1e ploeg (8 renners) telde. Dit resulteerde in de 5e plek van de busineswedstrijd. Ploeg 2 eindigde als 60e.

Ik kan het niet laten om hier nogmaals onze progressie sinds 2004 te noemen.

• 2004: 39e in 9.11
• 2005: Afgelast ivm westerstorm
• 2006: 23e in 8.13
• 2007: 17e in 7.20
• 2008: 13e in 7.18
• 2009: 10e in 6.03
• 2010: Afgelast ivm winterweer
• 2011: 8e in 7.46
• 2012: 7e in 6.32
• 2013: 5e in 6.14

Uitslagen

Foto's 1  Foto's 2 Video 1

Mannen met een missie

Beter laat dan nooit. Hieronder een verslag van een trip door Oostenrijk en Italië in juni 2012 met Philip Hul. Binnenkort verschijnt het ook in de BIG-review 2013!

Mannen met een missie 

Als ik op 22 juni ’s avonds mijn bed op zoek vraag ik me af hoe dat de komende 6 dagen verder moet. Philip en ik zijn namelijk deze morgen heel vroeg vertrokken vanuit Maastricht naar Lofer. Een klein Oostenrijks plaatsje nabij de Duitse grens. In Lofer staat de 1e van, wat later blijkt, 16 beklimmingen op het programma. De Höhenstrasse Loferer alm om precies te zijn. In 8,5 kilometer overgbrug je hier de 1000 hoogtemeters om op de top van 1628 meter te komen. Lekker begin met 800 autokilometers in de benen. Gelukkig hebben we de MTB mee dus we kunnen een kleine molen malen. Maar we zijn er nog niet voor dag 1. Ook de Steinplatte Kammerkör Bergbahnen moet er nog aan geloven. Deze beklimmen we vanuit Waidring. Hier zijn 7 kilometer beschikbaar om je 900 meter omhoog te brengen. Pfieuwww weet ik nog uit te brengen als ik op de top bij een nietszeggende zendmast sta uit te puffen. Een stevig begin van een weekje klimmen in Oostenrijk en Italië! Als mijn hoofd het kussen raakt sluiten mijn ogen als vanzelf. Ik droom al snel van wat nog komen gaat.

Pension Noëlla in Sankt Johann is een aanrader. Een mooi uitvalsbasis voor de beklimmingen in de Kitzbüheler Alpen, prima eten en een gastvrije eigenaar. Het ontbijt gaat er snel in want vandaag moet er weer stevig geklommen worden. De benen zijn nog stram van de 1e dag maar we hebben een missie. We parkeren de auto aan de voet van niets minder dan de Kitzbüheler Horn. De klim naar de Kitzbüheler Horn geldt als een van de zwaarste in de professionele wielersport. De constante extreme stijging van 15 tot 18% en het feit dat je in de volle zon rijdt zorgen ervoor dat de klim extra zwaar is, terwijl de afstand (7,7 km) en het hoogteverschil (920 m) steviger is dan bij veel beroemde Tour-de-France-bergen. Al snel zit de hartslag op maximaal. Ook hier bewijst het kleine verzet van de MTB weer zijn diensten. Hoewel de benen het toch moeten doen. De laatste 2 km van de klim is een privé weg in eigendom van de ÖRF (the National Austrian Broadcasting Company) waar geen auto´s mogen komen. Een slagboom zorgt er voor dat er geen auto´s en motoren door kunnen. Voetgangers moeten door een draaihek. Ook fietsers mogen er niet door of je moet onder de slagboom door kruipen. Dat doen we dus maar. We willen toch echt de ultieme top bereiken. Met een laatste krachtsinspanning weten we (ook hier weer) de zendmast te bereiken. We zakken snel die 2 kilometer weer af naar het restaurant. De Goulashsoep in Oostenrijk doet het altijd goed! Met een sticker, vanwege het goed volbrengen van de klim, op zak dalen we voldaan af naar de auto.
Nu snel op weg naar Mühlbach am Höchkonig. Een kleine 80 kilometer met de auto. We parkeren de auto en starten aan de relatief eenvoudige klim van Arthur Haus. Vergeleken met de eerste drie is dit een makkie. Af en toe een steile hecto maar als je 8 kilometer beschikbaar hebt voor 600 hoogtemeters mag je niet klagen. We dalen weer af naar Mühlbach en fietsen gelijk door naar het Dientner Sattel. Een doorgaande, brede weg met aardig wat verkeer. Ook eenvoudig maar het is de 3e van vandaag dus de benen voelen zwaar aan. Eenmaal terug in Pension Noëlla hebben we alweer praatjes. Het gaat best goed. Morgen naar Italië!

Tijdens het ontbijt bedenk ik me pas dat het mijn verjaardag is. Ik was zo “In de ban van de klim” dat zo’n futiliteit naar de achtergrond verdwijnt. Onderweg naar Italië pakken we nog een Oostenrijkse BIG mee. Het Neues Luckner Haus ligt zo mooi op de route dat we die niet kunnen laten liggen. Nabij Huben stappen we op de fiets voor deze prachtige klim. Het “haus” op de top mag er zijn, evenals de serveerster die ons (alweer) een goulashsoep serveert.
Terug bij de auto rijden we door naar het zuiden. Via de Plöckenpass rijden we Italië in. Vorig jaar beklommen we deze pas in de stromende regen. Ons reisdoel is Sutrio. Een doorgwinterende bergfietser weet dan welke col er op het programma staat. Juist ja, ik schenk mij zelf de beklimming van de Monte Zoncolan voor mijn 55e verjaardag.
Eerst brengen we onze spullen naar Hotel da Alvise. Ook weer zo’n mooie uitvalsbasis. Dan de fiets op voor de Zoncolan. Van de ‘makkelijke’ kant zeggen sommigen. Maar 13 kilometer voor 1200 hoogtemeters is niet mis. Vooral de laatste 7 kilometer van deze Girobeslisser hakken er in. Op de top hef ik de fiets boven mij uit voor een foto. Een mooi cadeau!

Dit is alweer de 4e dag. We starten in Paularo voor de Passo del Cason di Lanza. Deze pas staat op het programma van de Giro 2013 en wij mogen er nu al op. Het is een fraaie klim door rustige streken en over smalle wegen. Op de top staat een eenzame boerderij in een alpenweide. Niks geen toerisme hier. Mooi! We dalen af en gaan naar Ligosullo. Daar slaan we af voor de 1e onverharde klim van deze trip. De Monte Paularo. Na 5 kilometer fietsen we tegen een blokkade aan. Bosarbeiders hebben de weg (nou ja weg) geblokkeerd vanwege kapwerkzaamheden. De Oost Europeanen zijn de moeilijkste niet en we mogen er langs. Het begint te regenen. De 1e druppels van deze trip. De regen geeft de klim een mysterieus karakter en maakt het rijden over de stenen er niet eenvoudiger op. Het is hier wel heel fraai en stil. In het laatste open deel van de klim is de natuur overweldigend. Meertjes, watervalletjes en prachtige vergezichten bepalen het beeld. We schieten wat plaatjes en dalen af. In Hotel Da Alvise genieten we voor de 2e keer van een geweldig stuk rundvlees. Dik verdiend!

Na een flinke verplaatsing met de auto komen we aan in Savogna. In 14 kilometer klimmen we naar de Mataiur. Niet heel bijzonder maar het uitzicht op de top is fraai. Je hebt mooi zicht op het vlakke deel van Friuli.
Snel weer naar de auto want we willen nog naar Mangrtsko Sedlo, een Sloveense klim. Slovenië is hier prachtig. Via Volce, Kolbarid en Bovec rijden we naar Strmec. Daar in de buurt start het onverharde deel van de Mangrstko. De klim voert ons naar de top die precies op de grens van Slovenië en Italië ligt. De grijze rotsen geven de klim een apart aanzien. Op de top zijn de meertjes van Fusine prachtig te zien. We gunnen ons even tijd om hiervan te genieten. Dan zoeven we terug om op weg te gaan naar de laatste BIG van vandaag. De Sella Carnizza moet er nog aan geloven.
Door een dicht begroeid bos klimmen we over een smal weggetje naar de top. De tijd heeft hier stil gestaan. Dat zien we ook aan het wegdek. Dat is echt heel slecht. Gelukkig komen we zonder lekke banden boven en even later ook weer beneden. We gaan terug naar Sutrio voor onze laatste nacht hier.

 Dag 5 staat in het teken van een lange verplaatsing naar Rovereto. Maar ook dan vinden we nog tijd voor 2 BIGgen. In Pederobba parkeren we de auto. De Passo Tomba is de volgende in de rij van 16. De pas laat zich typeren door een ultra steil begin door het bos en een eenvoudiger slotakkoord. Op de top staat een monument ter herinnering aan de bloedige gevechten die hier zijn geleverd in de 1e wereldoorlog. Nu we hier toch in de buurt zijn gaan we ook maar door voor de langste klim van deze trip. De Monte Grappa bereik je vanuit Romano d’Ezzelino in 27 kilometer. We peddelen rustig omhoog. Af en toe vlakt de klim wat af. Dat is maar goed ook want alle inspanningen beginnen hun tol te eisen. Toch draaien we redelijk eenvoudig door naar de top. Ook daar weer een oorlogsmonument. Er liggen hier een kleine 25.000 Italiaanse en Oostenrijkse militairen begraven. Allemaal hier gesneuveld in de 1e wereldoorlog. Als je dat bedenkt wordt je wel even stil. We arriveren laat in Rovereto. Gelukkig heeft onze nieuwe huisbaas nog wat eten bewaard. Nog één dag fietsen en dan naar huis.

We gaan deze laatste dag op weg naar de Pasubio. We moeten naar Vallarsa maar wegwerkers gooien roet in het eten. Uiteindelijk rijden we een mijl op zeven om bij onze bestemming te komen. Maar dan heb je wel wat! De Pasubio wordt het hoogtepunt van onze reis. Via de strade degli Eroi (de Heldenstraat) gaan we naar Rifugio Papa op de top van de Pasubio. Ook hier herinnert veel aan de gevechten die hier gedurende de 1e wereldoorlog zijn geleverd. Gedenkstenen, tunnels die hiervoor zijn aangelegd en er zijn zelfs nog loopgraven aanwezig. De MTB is hier echt noodzakelijk want het wegdek is heel slecht. Vooral het laatste deel vraagt stuurmanskunst en een groot hart. De weg is smal en slecht begaanbaar en de afgrond is dichtbij. Je maakt hier prachtige plaatjes van het kalkmassief. Helaas is het nu mistig en zo ontgaat ons een deel van de schoonheid. De gele rifugio is te zien in het laatste deel van de klim. Eenmaal daar laten we ons verwennen met een ‘galgenmaal”. Als we weer zijn afgedaald pakken we nog ‘even’ de Campogrosso mee. Een aardig klimmetje maar in het licht van het geweld wat we achter de kiezen hebben is dit te vergelijken met de klim van de van Brienenoordbrug. De trip is goed voor 16 BIGgen en bijna 16000 hoogtemeters. Missie volbracht! Morgen weer naar huis.

Trainen voor Egmond

De afgelopen dagen lekker getraind voor Egmond-Pier-Egmond 2013.

Een impressie van de training van 31-12-12 gemaakt met een stuurcam door Martin Hoefakker:


En hier nog één van de training van 29-12-12 Gemaakt uit mijn eigen losse pols met de iPhone (3GS).